Petra Jongerius, Sociaal makelaar jeugd DOCK Utrecht

De wolken kleuren de lucht grijs. Een harde, gure wind waait door de grote bomen. Dode bladeren liggen weg te rotten. De speeltuin is leeg. Een speeltuin zonder kinderen is geen speeltuin. Ik duik het kantoor in en werk wat mails weg.

Dan komen de eerste bezoekers. Twee jongens en een meisje. Ze vragen om een bal. Vijf minuten later om badminton rackets. Ik wil zeggen dat de wind het spelen moeilijk zal maken. Maar ik houd mijn mond. Zelf laten ervaren en ontdekken is mijn pedagogische uitgangspunt.
Als ik opkijk van mijn laptop zie ik twee jongens die elkaar bij de armen vasthouden. Andere kinderen kijken toe. Is het stoeien of conflict?

Ik ga naar buiten en zie dat ze boos zijn. Ze duwen, schelden en trekken aan elkaar. Als ik vraag wat er aan de hand is beginnen zes kinderen door elkaar te praten. Stop. Ik zie dat jullie een conflict hebben? Wat is er aan de hand? Ga even zitten. De twee jongens gaan op het bankje zitten. De anderen vraag ik op afstand te blijven. Ik zeg: ’We gaan het conflict oplossen. Ik ben Petra. Hoe heten jullie?’’ Ismael en Ilias antwoorden ze nors. Mooie namen denk ik. Op welke school zitten jullie? Ze noemen de naam van hun school terwijl ze elkaar vijandig aankijken. Ik zeg; Dat zijn vreedzame scholen. Dit is een vreedzame speeltuin. Ik zie dat ze mijn woorden herkennen. Ze stoppen met schelden en draaien naar elkaar toe. Ze kennen de mediatie als manier om conflicten op te lossen. We volgen het stappenplan zoals ze dat op school hebben geleerd. Ik zeg; we hebben drie regels. We luisteren naar elkaar, schelden niet en jullie gaan beiden proberen het conflict op te lossen. Eens? Na hun bevestiging ga ik verder. Om de beurt vertellen ze hun verhaal. ‘’Hij gooide een shuttle naar mijn neef’. Ah, familie denkt mijn hoofd. Belangrijk! Ze kennen elkaar niet. Daarom dit wantrouwen? De ander vertelt dat het per ongeluk ging. Ze gaan door met schelden. Ik herhaal de gespreksregel. Niet door elkaar heen praten. Ze luisteren en ik vat het conflict samen. Volgende stap: Wat is nu een oplossing die voor jullie beiden goed is? Mijn hoofd kent het antwoord na zoveel conflict bemiddeling maar ik vind het belangrijk dat ze zelf een oplossing bedenken. ‘’Sorry zeggen en elkaar met rust laten’’. Ze zijn het eens, weten even geen andere oplossingen te bedenken. ‘’Wat gaan jullie nu dan doen?’’ vraag ik. Het groepje jongens wil gaan hockeyen in het lege pierenbadje. Het andere groepje gaat aan de andere kant van de speeltuin door met badminton. Ze kiezen ervoor om als groepje apart te spelen. Mijn hoofd denkt; toch jammer dat er direct wantrouwen is als kinderen elkaar niet kennen en als aparte groepjes binnen komen. Ik zou het samenspelen kunnen stimuleren maar laat het even zo.

Ik blijf buiten en houd contact met beide groepjes. De jongens vragen me mee te spelen. Ik zie dat Ismael anders kijkt. Een open blik. Een spelend kind van 10 jaar. Hij beweegt soepel. Behendig leidt hij de bal met zijn stick door het badje. Je hebt talent zeg ik. Doe je aan sport? Na een ontkennend antwoord vertel ik hem dat er sinds kort een hockey vereniging in Overvecht is. Intussen denk ik; even navragen of er vanuit de brede school ook hockey aanbod is op zijn school. We praten verder. Ik wil hem beter leren kennen. Bij het afscheid vraag ik hem om de groeten te doen aan zijn schoolleider. Verrast kijkt hij me aan. Ken je die? Ja, dat ga ik doen! Hoe heet jij ook alweer?’s Avonds op de bank voel ik dat uurtje hockey in mijn lijf. Spierpijn! Ik word oud denk ik.

Een paar dagen later zie ik Ismael weer. Dit keer is hij alleen. Hij vraagt opnieuw om een hockey stick. Even later komt ook Ilias aanlopen. Doe je mee? vraagt Ismael. Tevreden kijk ik toe hoe ze samen verder spelen.